Temat dnia: „Sąsiad szpak.”
- Rysowanie po śladach linii pionowych, poziomych, ukośnych.
- Zabawa „Jestem ptakiem.” Dziecko leży z zamkniętymi oczami. Rodzic mówi: Wyobraź sobie, że jesteś ptakiem. Masz ciało pokryte miękkimi piórami i piękne skrzydła. Dzięki nim możesz fruwać! Powoli poruszasz skrzydłami i unosisz się w powietrzu, coraz wyżej i wyżej. Ogrzewają cię promienie słońca. Dziwne uczucie widzieć świat z tej wysokości. Mijasz pola, las, łąki i jezioro. Ludzie widziani z tej wysokości są mali, maleńcy. Ta swoboda i wolność, które czu- jesz, są wspaniałe. Nadchodzi noc. Szukasz, jak inne ptaki, schronienia. Siedzisz na gałęzi, cho- wasz dziób pod skrzydła i… zasypiasz. Jest ranek. Otulają cię ciepłe promyki słońca. Budzisz się spokojny, szczęśliwy i znowu wzbijasz się w niebo i fruwasz nad swoim domem, przedszkolem, placem zabaw. Pomyśl, czy bycie ptakiem jest miłe. Potem dziecko otwiera oczy, siada. Rodzic pyta: − Czy chciałby być ptakiem? Jakim? Dlaczego?
- Dzieci starsze lub zainteresowane młodsze- zabawa „Co to za ptak?” Rodzic podaje głoski, a dzieci wymyślają nazwy ptaków rozpoczynające się tymi głoskami. Np. a – albatros; b – bocian; d – dudek; g – gawron; j – jemiołuszka; k – kukułka; m – mewa; o –orzeł; p – pliszka; r – raniuszek; s – sowa; w – wrona.
- „Poznajemy z szpaka”, jeżeli mamy, pokazujemy zdjęcie/obrazek szpaka. Dziecko wskazuje na zdjęciu części ciała świadczące o tym, że szpak to ptak. Omawia wygląd szpaka (pióra mieniące się kolorami tęczy, z brązowymi kreskami).
Ciekawostki na temat szpaka: Szpaki są przedsiębiorcze, ciekawskie, towarzyskie. Wszystko robią szybko i zdecydowanie. W gniazdach mają zioła, które chronią je przed pasożytami. Śpiewając, wydobywają różne dźwięki, najczęściej te zasłyszane, np. dźwięki klaksonów samochodów. Każdy z nich ma swoją charakterystyczną pieśń. Zjadają dżdżownice, mrówki i różne robaki z ziemi, spod kamieni. Lubią też dojrzałe owoce, np. czereśnie
5. Słuchanie opowiadania Małgorzaty Strękowskiej- Zaremby. Olek, Ada i rodzice przyjechali do dziadków w odwiedziny i zostali na cały weekend. Ada była zachwycona. Dostała nowy dzwonek do roweru w kształcie rumianego jabłuszka i musiała go wypróbować. Natychmiast! Jeździła dookoła ogrodu dziadków i dzwoniła zawzięcie. Sprawiało jej to ogromną radość. Wprawdzie rodzina zatykała uszy, ale co tam. Wreszcie Olek nie wytrzymał. – Na kogo dzwonisz? – spytał. – Na przechodniów. Ostrzegam ich, że jadę – odpowiedziała rozpromieniona Ada. – Ja nie mogę! Tu nie ma żadnych przechodniów – wykrzyknął ogłuszony Olek. Ada wzruszyła ramionami, jednak wreszcie przestała dzwonić. – Jak dobrze – westchnęli dziadkowie, rodzice i cztery ogrodowe myszy. – Cisza, aż dzwoni w uszach – roześmiał się dziadek. – Teraz mogę przedstawić wam nowego sąsiada. – Zaprowadził Adę i Olka w odległą część ogrodu. Tu, na pniu wysokiej brzozy, powiesił kilka dni wcześniej budkę lęgową dla ptaków. – Zachowajcie ciszę. Wkrótce go zobaczycie – szepnął. Już po chwili dzieci zauważyły nadlatującego od strony sadu ptaszka. Krótki prostokątny ogon sprawiał, że w locie wyglądał jak czteroramienna gwiazda. Usiadł na gałęzi brzozy, ale z daleka od budki. Dzieci mogły mu się przyjrzeć uważnie. Czarne skrzydła mieniły się w wiosennym słońcu zielenią i fioletem. W ostro zakończonym dziobie trzymał źdźbło zeschłej trawy. Rozglądał się na wszystkie strony. Olek i Ada aż wstrzymali oddechy, aby go nie spłoszyć. Ptak upewnił się, że nic mu nie grozi, i przefrunął do budki. – Rozpoznaliście tego pana? – spytał dziadek. – Pewnie. To pan szpak – odpowiedział bez wahania Olek. – Pani szpak też osiedli się w budce? – spytała Ada. – Oczywiście. Pan szpak wije gniazdo dla pani szpakowej i dla małych szpaczków. – Będziesz miał bardzo dużo sąsiadów, dziadku – zauważył z uśmiechem Olek. – Zdaje się, że będą podobnie hałaśliwi jak Ada i jej dzwonek – szepnęła mama, która dołączyła do obserwatorów pracowitego szpaczka. – Szpet-szpet – zaśpiewał szpak i pomknął szukać materiałów na gniazdo. Wracał do budki wielokrotnie, przynosił pióra, korę, suche liście, mech, trawę. – Stara się – zauważyła Ada. Na to szpak zaskrzypiał jak stare deski w podłodze i jeszcze dodał: – Kuku, kuku! Olek i Ada zrobili wielkie oczy. Ze zdziwienia, naturalnie. Czyżby pan szpak stracił rozum? – Zapomnieliście, że szpaki potrafią naśladować różne głosy – przypomniał im dziadek, ubawiony zaskoczonymi minami wnucząt. Następnego dnia o świcie Ada zerwała się z łóżka z głośnym krzykiem: – Kradną mój rower! Wypadła na podwórko w rozpiętej kurtce zarzuconej na piżamę. Za nią wyskoczyli dziadkowie, rodzice i Olek. Wszystkich obudził wyjątkowo głośny dźwięk dzwonka, który zdobił rower Ady. Jakież było ich zaskoczenie, kiedy odkryli, że rower stoi bezpieczny w komórce, a jego dzwonek... milczy. Gdy przetarli zaspane oczy, zobaczyli na gałęzi topoli przy oknie pokoju, w którym spała Ada, pana szpaka. Nowy sąsiad dziadka naśladował dźwięk dzwonka niczym najzdolniejszy artysta. Zdziwił się na widok rodziny w komplecie. – Miau – miauknął jak kot i odleciał. – „Miau”, czy to po ptasiemu dzień dobry? – zastanawiała się babcia. Ada pomyślała, że to coś mniej przyjemnego. – Przepraszam, panie szpaku – szepnęła w stronę budki.
6. Rozmowa na temat opowiadania: −Jak myślisz, dlaczego Ada przeprosiła szpaczka? Dlaczego Ada jeździła na rowerze i dzwoniła? − Kogo przedstawiał dziadek Olkowi i Adzie? − Gdzie założył gniazdo szpak? − Jakie odgłosy naśladował szpak? − Dlaczego Ada myślała, że kradną jej rower? − Kto głośno naśladował dźwięk dzwonka? − Jkim dźwiękiem pożegnał szpak rodzinę?
Podawanie zdrobnień i zgrubień do słowa szpak. szpak – szpaczek, szpakunio… szpak – szpaczysko… Podawanie przykładów czynności, jakie może wykonywać szpak. np. śpiewa, je, kąpie się (w sadzawce), karmi młode, fruwa, dziobie, buduje gniazdo…
7. Ćwiczenia oddechowe – kawałek bibuły albo waty . Dziecko siada przy stoliku, biurku. Jego zadaniem jest przedmuchanie bibuły (waty)z jednej strony stolika na drugą.
8. Układanie zdań. Rodzice podają słowo, a dziecko układa z nim zdanie i liczy ile słów było w zdaniu- dzieci starsze.
9. Zabawa ruchowa- dziecko szybko reaguje na polecenia rodziców: marsz-stop, podskoki na jednej nodze-stop, bieg w miejscu-stop, pajacyki-stop, podskoki na dwóch nogach-stop, przysiady-stop.
10. Układanie puzzli, można również wykorzystać pociętą widokówkę, niepotrzebny obrazek np. kartkę z kalendarza, ew. obrazek z gazety. Dziecko może samodzielnie pociąć obrazek i później go złożyć oraz przykleić na kartkę.
11. Odczytywanie sylab, wyrazów, tekstów, w zależności od umiejętności i możliwości dzieci- dzieci starsze.
12. Nazywanie ptaków oglądanych na zdjęciach, obrazkach, itp.
13. Higiena. Dzielenie na sylaby i głoski (dzieci starsze), słów związanych z czystością i higieną. Przy podziale na głoski dziecko dzieli tylko te, które nie mają dwuznaków i zmiękczeń (np. sz, ń, cz, ni ), i tak na głoski dzielimy np. słowo „woda”, ale nie słowa „szczotka, ręcznik, prysznic. Liczenie samodzielnie lub wspólnie z rodzicem ilości sylab i głosek w słowach. Układanie tylu białych kartoników, ile jest głosek w słowie (dziecko mówi głoskę równocześnie kładzie kartonik- dzieci starsze).
Np.
P A S T A
|
|
|
|
|
|